لبخند

لبخند

یــــادم از لبـــخندِ یــــارِ مهربـان  آید همی

از نــگاهـــم بی سبب آب روان آیــــد همی

بـــــوی گیسوی دنـــا می آیــد از بـادِ سحر

یـــا نسیم از سوی جـوی مولیان آیــد همی

دانـــم او دیــگر نیاید ، بـا خیالش هر شبی

پلک بر هم مــــی نهم تا میهمان آیــد همی

خرّم آن روزی که بعد از فصلِ سردِ انتظار

نــوبهاران آیـــد و آرام جــــان آیـــد همی

دوستان، از سهره‎ی باغ غــزل یــاد آورید

هر بهاری بـوی گــُل از بوستان آیــد همی

آنکه روزی آمد و دامن کشان از ما گذشت

عاقبت بر خــاک مـا  دامـن کشان آید همی

مسعود رضایی بیاره