آوای سهره

گُلبُن

شاخسارت هــــر بهاری پُــــر گل و پُر بار باد

خانــــه‌ی اقبالت از بـرگ طَــرَب سرشار بــاد

 

بخت مــــا در خــواب می بیند اگر دیـــدار تـو

بخت بیدارت نـــــــــگارا ، تا ابـــد بیـــدار باد

 

گفته بودم بـــــاز می‌آیــی ، نمی آیی ، ولـــی

هر جـــــا هستی ز  هر دستی خدایت یار بــاد

 

گُــل بــرویــد پیش پایت دختــــــر اردیبهشت

هر کجــا پــــا می گذاری لالــــه و گار بـاد

 

برگ و بارت سبز باد و شاخسارت بی خزان

هر بهاری گُلبُنَت را فــــــرصت دیــــدار بـاد

مسعود رضایی بیاره

دانم که رفته‌ام ز دست و چو ساغر شکسته‌ام

غـــیر از لــبت ، دل بــه شرابــی نه بســته‌ام

 

بــاران تـــو را سرود و مـــن از پشت پنجره

ای آخـــرین غـــــــزل ، بـــه تماشا نشسته‌ام

 

جــز نغمــــه‌ و شور نــــگاهت ، نمـی زنــــد

این تــــار دل شکستـه و از هـــــم گسستـه‌ام

 

بعـــد از تـو و نغمــه‌ی چشمت در این دیـــار

تنـــهاتریـن شاعــــــر بــــی دار و دستـــه‌ام

 

پا بـــر دلم نهــــادی و گفتـی چــــگونـه‌ای ؟

بنــگر به زیـر پا ، چــه بگویم ! شکسته‌ام !

مسعود رضایی بیاره

گـر گـــذار افتد مرا این بــار بر سامـان دوست

بر نمی دارم سر از پای و دل از دامان دوست

 

بـــوی گــُل می آیـــد و عـــــطر دل اردیبهشت

مــی نهم در هر غزل یک تار مو از آنِ دوست

 

نیست در تقویم  ما بــــرگی به نـــام فــرودین

اُلفتی دارد دلــــم بـــا مهر بـــی پــایان دوست

 

مــن کجـــا ، دُر چیـدن و آوردن از دریـا کـجا

موج صد دریا غـزل می آیـد از چشمان دوست

 

جان خــارا را غـــزل‌هـــایـم بــه آتش در کشد

حیرتی دارم ، نمی گیرد چـــرا در جان دوست

مسعود رضایی بیاره

هر شبم آیی به خواب و مهربانی می کنی

با غزل‌های نگاهت نغمه خــوانی می کنی

 

جنگل جــان مـرا رویـــای سبز دور دست

پَـر ز عــــطر نـرگسان بهبهانی مــی کنی

 

هالــه‌ای نمناک می بنــدد نــگاهم را و تو

بین اشک و آه مـن پــا در میانـی می کنی

 

من صدایت می زنم،امّا تو با چشم سکوت

همزبانی با زبـــان بــی زبـــانی مـی کنی

 

دوستت می دارم ای عطر غزل‌های بهار

بـــاغ رویــا پرورم را باغبــانی می کنی

 

ْآشکارا کاش می کـردی نـــگارا نیز هــم

الطفاتی را که در خوابـم نهانـی می کنی

 

کلبهِ‌ی ویرانه‌ام را تاب هر سیلاب نیست

مهربــانی گاهگاهــی نــاگهانی مـی کـنی

مسعود رضایی بیاره

ذورقـــی گـُم شده‌ام بین دل و ساحــل دوست

نرسد ذورق سرگشته بـــه آب و گِــلِ دوست

 

چــه بریــزم به غـــزل پــاکتر از شبنم صبح

کـــه نشیند سر گـُلبرگ خیـــال و دل دوست

 

کــو نسیمی کـــه بـــر آیـد سحر از یــال دنا

بــرساند مــــنِ آواره بــْــه سرمنــزل دوست

 

پُـرم از عطر گـُـل و لالــــه‌ی وحشی ، ببرم

کـه بریزم ز هــوا بر سر و بر کاکـُل دوست

 

مهر عـــــالم به دلش جـــای گرفت و ننشت

مـهر مــن در دل او ، آه ز دست دل دوست

مسعود رضایی بیاره

ایــن چــــه شوریست  که با  چشم تو آمیخته‌اند

چـــــه شرابیست در این ساغـــر می  ریختـه‌اند

 

مــــن پُـــــر از وسوسه‌ی سوخـــــتن و ریـختنم

یـــا نـــگاهت ز مــی و شعلـــــه بـرانگیخته‌انـــد

 

رشتـه‌ی شعر مــــن و تـــار پریشان مـــن است

ایــن غـــزلــواره کــه بــر دوش تــو آویخته‌انـد

 

رشکم آیــــد ز نسیم و گـــُـــل شبِِِِِـــوی بهـــــار

که ز هـــر سو بــه سرت عطــر فرو بیـخته‌انـد

 

چه بریزم به غـزل خوشتر از این شیوه‌ کـه با

غـــــــزل چشم تــــو و شعر مـــن آمیخته‌انـــد

مسعود رضاییی بیاره

آرزو مانـــده کــه یک لحظه فــراهم بـاشم

فـــارغ از دلــهره و آدم و عـــالم بـــاشم

 

نه که یک عمردر اندیشه‌ و رویای بهشت

روز و شب سوزم و در کــام جـهنم باشم

 

بگذاریــد همین لحظه کـه هستم،  لب جو

بنــهم لب بـه لب ساغـر و خُــّرم بــــاشم

 

فـــارغ از سیب و لب وسوسه انگیز حوا

عـــــطراحساس در انــدیشه‌‌ی آدم بـــاشم

 

کاش می شد به لب تشنه و خشکیده‌ی گل

دم خــوش بــــوی بهار و نـم شبنم بـاشم

 

بگذاریـــد که یک پنجره‌ی بــاز بــه صبح

پُر ز بــاران و گُــل و نغمه‌ی نم نم بـاشم

 

بگذاریــــد مـــرا بر سر سجـــاده‌ی دشت

   ذاکــــر سوسن و آلالـــــه و مریم بـاشم  

مسعود رضایی بیاره

چلـّه‌هــا رفت و نیـــامد خبــری از گـُل سرخ

نیست در دامـــن صحرا اثری از گــُل سرخ

 

قاصـــدک رفت و نیامـد خبر از فصل بهـــار

کـه بگیریم خبر از رهــگذری از گـُل سرخ

 

چــه بریزم به سرت جز گـُل احساس ، دنـا

آن بهاری که سحر شعله‌وری از گـُل سرخ

 

بـــر سر هر مـژه‌ای لالـه‌ای از اشک دمیـد

دارم از دوری تـو چشم تـری از گـُل سرخ

 

گـُل مـن ! سیر نشد چشم دل از دیـــدن تــو

که تو از هـر نظری خوبتری از گـُل سرخ

مسعود رضایی بیاره

دوشیزه‌ی لـُـر کــه نازنیـن است

بـا سبزه و چشمه همنشین است

 

همشیره‌ی لالــــه‌هـــــای کُهسار

آرامش عــــــطر یـــاسمین است

 

کهسار دنــــا چـــو حــــلقه و او

بر حلقه‌ی دست او نــگین است

 

شیرینــی و نـــــاز چشم لیــــلی

در پیش نــگاهش انـگبین است

 

شیر است به کین و بره با مهر

آئیـــــن دلاوری چنیــــــن است

 

در پــــرتو  مــــه کنـــار چشمه

خورشید نشسته بر زمین است

 

بــعد از همــــه‌ی فصول زیبــــا

او فصــل قشنگ پنجمــین است

ایـــن فــــرّ و فـــروغ آریــــایی

از تـــیره‌ی گیـــو و آبتین است

مسعود رضایی بیاره

چشم بر هم که نهادیم ، به خواب آمد و رفت

چشم او ساغری از شعر و شراب آمد و رفت

 

من پُـر از تشنگی آن چشمه‌‌ی نوشین غــزل

به نگاهش غزل و بـــاده‌ی ناب آمــد و رفت

 

غــرق رویــای تو بـودیم ، از آن  جنگل سبز

دسته‌ای مرغ مهاجـر بــه شتاب آمــد و رفت

 

هــر چه فریـادم زدم هـر چـه صدایت کــردم

نه جواب از تو شنیدم نه خطاب آمــد و رفت

 

چشم از هـــم کــه گشودم تــو نبودی و نبود

جز فریبی که بر امـــواج سراب آمـد و رفت

مسعود رضایی بیاره

گُلبُن

شاخسارت هــــر بهاری پُــــر گل و پُر بار باد

خانــــه‌ی اقبالت از بـرگ طَــرَب سرشار بــاد

 

بخت مــــا در خــواب می بیند اگر دیـــدار تـو

بخت بیدارت نـــــــــگارا ، تا ابـــد بیـــدار باد

 

گفته بودم بـــــاز می‌آیــی ، نمی آیی ، ولـــی

هر کجـــا هستی ز  هر دستی خدایت یار بــاد

 

گُــل بــرویــد پیش پایت دختــــــر اردیبهشت

هر کجــا پــــا می گذاری لالــــه و گار بـاد

 

برگ و بارت سبز باد و شاخسارت بی خزان

هر بهاری گُلبُنَت را فــــــرصت دیــــدار بـاد

مسعود رضایی بیاره

کهره شکال

آویشن جــــاورد خیـــــالی گـُـــل وحشی

خوشتر ز دم بــــــاد شمالی گــل وحشی

                                                                          

کم دیده به خود چون تو فریبنده‎ نگارا

کهسار دنـــا کـهره شکالی گـُـــل وحشی

 

با چشم سیه فـــام تــو آمیـــخته انـــگار

چشمان غزل خوان غزالی گـُـــل وحشی

 

گفتم خبرت هست. که آهنـــگ نگاهت

نگذاشت دگر جای سوالی گـُــل وحـشی

 

تشبیه کنم چشم ترا با چه کــه خالیست

در لای غــزل جـای مثالی گـُـــل وحشی

مسعود رضایی بیاره

سمت محال

نیمه شب تــا کمـک از ساحــل دریـا برسد

کو کـه این ذورق سرگشته بـه فـردا برسد

 

مشکلی نیست که از لانه دلم پَر زده است

مشکل ایـن است که پر کنده به ماوا برسد

 

نکش ای دل سحر از سینــه دگـر آتش آه

کـــه تفـــاوت نکند ، گر نــرسد یـــا برسد

 

عشق زیباست، اگر خانه‎ی مجنون سوزد

شعلـــه تـــــا پـایِ ستونِ دلِ لیـــلا بــرسد

 

گفت می آیـــــد و از گفتــن او می دانــــم

آیـــد از سمت محالی که پس از مـا برسد

مسعود رضایی بیاره

زنِ ایلی

یک بــــاغِ پُر از سیب و اناری زنِ ایلی

تاجی به سرِ فصلِ بهـــــاری زنِ ایــــلی

 

زیباست گـــُلِ نرگس و آلاله ، ولــــی تو

یک دانـــــه‌ای و حرف نداری زنِ ایــلی

 

ماننــــــد نسیمی کــــه وزد از سر کُهسار

دل می بـــــری و دل نسپاری زنِ ایـــلی

 

آهنـــگِ در آمیختــــه بـــــا حس غریبی

در نی لبک و نــــاله‌ی تـــاری زنِ ایلی

 

تنــدیس خـــــدا بانـــــوی ایران قـــدیمی

یک جام پُر از نقش و نگاری زنِ ایــلی

 

رفتند عیّــاران همـــه از شهر و سپُردنـد

آنـــــک به تـــو آئین عیــّاری زنِ ایــلی

 

گردونه‌ی مهر است بهاری که به صحرا

بـر تــوسن رخشنده سواری زنِ ایــــلی

مسعود رضایی بیاره

کام و جام

در این دنیا کسی بـر ما ستم کــرد

کـــه در تقدیر مـا تقریر غـــم کرد

 

صفــــای خـــــاطرِ آن میــگساری

که با می شادخواری را عَلَم کـرد

 

نبیند رنـــگ شادی آن کسی کـــه

بساط بــاده نوشان را به هـم کـرد

 

گــوارا بادش آن جـــام و جــــلابی

که یـاد از کیقباد و جام و جَم کـرد

 

اگر کامـی دهــد یــاری ، صفا داد

وگر جامی دهـــد باری، کَرَم کـرد

مسعود رضایی بیاره

دنا

چـه نسیمیست ز بــالای دنــــــا مـــی آیـــــد

بـــــوی مینوست کــــه تا پـــای دنــا می آید

 

خُنَک آن لحظه که مه تابد و در خلوت شب

نغمــــــه‌ی چشمه ز پهنـــــای دنـــا مـی آید

 

ای نسیم سحــــر آهستــه بـــرو ، از نفست

بـــــــوی پیراهــــن و شولای دنـــا می آیـد

 

گــو نسوزید دگــــر عــود و نریزید گــُلاب

بـوی آویشن و گـــُل‌هــــــای دنــا مـی آیـــد

 

خوش ردائی غــزلم بر قد رعناست ، ولـی

ایـن ردا بر قـــــــــد رعنای دنـــــــا می آید

مسعود رضایی بیاره

نم نم باران

عــاقبت این سر شوریده بـه سامان نرسد

پا فرو مانـــده و این جاده بـه پایان نرسد

می نهم دست ز هر پنجره در پنجه‌ی بــاد

می دود بـاد و بـه آن موی پریشان نرسد

 

آن گیاهیم کــه در خـــــاک بیابـــان زادیم

بـه لب تشنه‌ی ما نــم نـــم بــــاران نرسد

 

نگهی کرد و نگاهم ز پی‌اش رفت، ولــی

شیرِ درمانـــده به آهـــویِ هراسان نرسد

 

آخرین سطر غزل مُردن فـــرخــزاد است

آه اگر نـــامه ز اروند بــه ایــــران نرسد

 

مسعودرضایی بیاره

سمت محال

نیمه شب تــا کمـک از ساحــل دریـا برسد

کو کـه این زورق سرگشته بـه فـردا برسد

 

مشکلی نیست که از لانه دلم پَر زده است

مشکل ایـن است که پر کنده به ماوا برسد

 

نکش ای دل سحر از سینــه دگـر آتش آه

کـــه تفـــاوت نکند ، گر نــرسد یـــا برسد

 

عشق زیباست، اگر خانه‎ی مجنون سوزد

شعلـــه تـــــا پـایِ ستونِ دلِ لیـــلا بــرسد

 

گفت می آیـــــد و از گفتــن او می دانــــم

آیـــد از سمت محالی که پس از مـا برسد

مسعود رضایی بیاره

دوستکامی

سرخـــوش آن مست کـه از میکده بویی دارد

فـــــارغ از آنچــــه فــریباست ، سبویی دارد

 

بــر لبِ رود روانــی  کـــه بَـــرَد زورق عمر

جــامی از بـــاده و جــــا بـر لبِ جــویی دارد

 

غیره مـــی  را ندهد راه در این خلوت خاص

رَوَد آرامش از آن کَس کـــــه هـــویــــی دارد

 

لب فرو چیــــدن و پنهان شدن از بوی نسیم

غـُنـــچه دانـــد کــه بــه دل راز مَــگویی دارد

 

دوستکامی که دهد ساغر می مست به مست

رسم مستیست ، عــجب  رسم نــکویــی دارد

مسعود رضایبی بیاره

نقش فریب

من که دنیایت نبودم ،از چــه دنیــایم شدی

انتــظار امشب و رویـــای فـــردایـــم شدی

 

گر خیال دیگری را نقش می کردی، چـرا

نقش دنیـایِ من و دیـــوانگی‌هــایــم شدی

 

پنجه‌ای تا می زدم بر سیم تاری نیمه شب

نالــــه‌ی تـــار من و آهنـگِ آوایـــم شــدی

 

صبح صادق انتظارم بود ، امّا ای دریـــغ

در طلـوع صبحـگاهـی، شام یلــدایـم شدی

 

من که سر آسوده بر بالین شب‌هــا داشتم

آمـــدی ، نقش فریبِ بـــاغِ رویــایم شدی

مسعود رضایی بیاره

یاد تاراز

خــــاطرم با خـــاطراتش میگساری می کند

یاد یُــــرد و یــاد یار و ایـــله باری می کند

 

می گشاید بال و پَر در سینه‎ی کــوه و کمر

نغمــه خـــوانی با نسیمِ کوهساری مـی کند

 

کبـک مست سرحــدم ، از کـوهساران دنــا

یـــاد تـــاراز و هــــوای بختیـاری مـی کنـد

 

اسپ دل وحشی نهد سر در حصار سینه‌ام

در کنـــار یُــــرد خــالی بی قـراری می کند

 

حال من را با دلم هر کس نمی داند ، مگر

آن پرستاری که شب دیوانه داری می کند

مسعود رضایی بیاره

گُل اشک

بـــاد بــــا هلهله در زلف دنـــا مــی رقصد

لالــــه هم باده به کف پیش صبا می رقصد

 

چـــه شرابیست که در جــام هــوا ریخته‎اند

کــه به دامان دنــــا بی سر و پـا می رقصد

 

بلبل از شوق به هر شاخـه غزل می خواند

گــُل بـــابونه جــدا ، پونه جـــدا می رقصد

 

گریـه می آیـــدم از حــــالت چشمِ گُلِ اشک

سبحه در ساعـد و با دست دعـا می رقصد

 

گـــُل خرزهـــره ببینید !  همــان شیخ چمن

پـــای مـــی کــوبد و در زیر عبا می رقصد

 

سرِ پروانه سلامت کـه  به گِــردِ سر شمع

شعله می نوشد و در بزم بـــلا مـی رقصد

مسعود رضایی بیاره

سایه

سایه‌ای رفت از کنار خانه گذشت

بی نشان آمــد و بی نشانه گذشت

 

سایــه‌ای تلــــخ در کنار آن سایه

عمر ما بـود ، بــــا زمانـه گذشت

 

چون شهابی کـه شعله‌ور گـُـــذرَد

لحظه‎ای بـــود و از کرانه گذشت

 

بر نمی آید از گلو نـوایی خـــوش

شروه خوان آمد و ترانـه  گذشت

 

بغض تلخم ، بهانـه می خـــواهـد

اشکم آمـــد بــی بـهانـه گــــذشت

مسعود رضایی بیاره

دوستکامی

سرخـــوش آن مست کـه از میکده بویی دارد

فـــــارغ از آنچــــه فــریباست ، سبویی دارد

 

بــر لبِ رود روانــی  کـــه بَـــرَد زورق عمر

جــامی از بـــاده و جــــا بـر لبِ جــویی دارد

 

غیره مـــی  را ندهد راه در این خلوت خاص

رَوَد آرامش از آن کَس کـــــه هـــویــــی دارد

 

لب فرو چیــــدن و پنهان شدن از بوی نسیم

غـُنـــچه دانـــد کــه بــه دل راز مَــگویی دارد

 

دوستگانی که دهد ساغر می مست به مست

رسم مستیست ، عــجب  رسم نــکویــی دارد

مسعود رضایبی بیاره

لبخند

یــــادم از لبـــخندِ یــــارِ مهربـان  آید همی

از نــگاهـــم بی سبب آب روان آیــــد همی

 

بـــــوی گیسوی دنـــا می آیــد از بـادِ سحر

یـــا نسیم از سوی جـوی مولیان آیــد همی

 

دانـــم او دیــگر نیاید ، بـا خیالش هر شبی

پلک بر هم مــــی نهم تا میهمان آیــد همی

 

خرّم آن روزی که بعد از فصلِ سردِ انتظار

نــوبهاران آیـــد و آرام جــــان آیـــد همی

 

دوستان، از سهره‎ی باغ غــزل یــاد آورید

هر بهاری بـوی گــُل از بوستان آیــد همی

 

آنکه روزی آمد و دامن کشان از ما گذشت

عاقبت بر خــاک مـا  دامـن کشان آید همی

 

مسعود رضایی بیاره

دوستان گِرد هــــم آئید و غــزل ساز کنید

با غــــزل سوز نـی و  نغمـه هماواز کنید

 

شب کـه مهتاب بـــرآورد سر از یال دنـــا

یــادی از مــــا بنمائید و شب آغـــاز کنید

 

جـــــام اول به من آرید و به خــاکم ریزید

جـــــام دیـگر به لب آریــد و دلی باز کنید

 

سر گیسوی سه تـــاری بنوازیـــد بــه ناز

آه از آن نالـه که در گــوشه‌ی شهناز کنید

                                                                                                                                  

فرصت فصل گل و جام می از کف نــدهید

پیش از آنی که خـــزان آید و پــرواز کنید

 

بـــه درودی بفرستید بـــه آلالـــــــه سلام

طلب مـغفرت از نــــرگس شیراز کنیـــــد

مسعود رضایی بیاره

بــــاد می آیـــد و من دل نــــگرانم، چـــه کـنم

بـــــرگ پـــائیزم وُ در چنگ خـــزانم، چه کنم

 

گاهــگاهی لبِ یک پنـــجره بـــر شانــــه‌‌ی باد

و گهـــی همسفرِ آبِ روانــــم ، چــــــه کنــــم

 

گاه بـــا زمـــزمــه‎ی بـــادِ وزان مــــی رقصم

گاه از این کوچه به آن کوچه دوانم، چه کنم

         

عابـــرِ کـوچـه‌ی پائـیزم اگـر  تنـــــگ غروب

بــا نمی اشک کمی نغمه نخوانـــم، چـــه کنم

 

گاه بر شانه‌ی بـــادم ، گهی افتـاده بــه خـاک

برگ پــائیزی‌ام وُ بـــار گــــرانم ، چـــه کنم

 

شب مــــه آمــــــده‌ای بر سر ایــــوان بُـــــلند

به سرت خــــوشه‎ی شعری نتکانم، چــه کنـم

مسعود رضایی بیاره

انتظار

بــا قـــرارش آمدیم و بـی قـــرارش مــی رویم

داغ حسرت بر دلــم، بــا یـــادگارش مــی رویم

 

صیـد دست آمـــوزِ چشمان سیاهش گشته‌ایـــم

بی قفس بی رشته هر سو در کنارش می رویم

 

بــرگ زرد خـــاطراتش دفــتر عمر مـــن است

بـــاد پـــائیزی ببر مـا را ، بـه کارش می رویم

 

آب جــــویِ عمرم و در رهــــگذارِ لحظـــه‌هــا

قطره قطره روز و شب در انتظارش می رویم

 

جان به لب دارم ، نمی آید ، شنید آن سنگدل

گفت بعد از مرگ گاهــی بـر مزارش می رویم

مسعود رضایی بیاره

شاخه نرگس

رفتم از یادش و یادش به دل افتاد و شُکفت

غنچه زد بــاز گـُل خــاطره در یـاد و شکُفت

 

دیــدی آن شاخـه‌ی نرگس که به دستم دادی

لای گلــدان غــزل، خـاطره گل داد و شکُفت

 

بیستون دانــد و آن تیشه‌ی افتــاده به خاک

لاله‌هایــی کــه دمید از دل فــرهاد و شکُفت

 

شرحــی از داغ دل حسرت پـــــائیزان است

گـُل سرخی که دمید از دل خُـرداد و شُکفت

 

آمــدی بر سر ایـــوان و ز مـــویت شمه‌ای

غنـچه بشنید  ز آغوش و لب باد و شُکفت

مسعود رضایی بیاره

فصل پنجم

فصل فصلت، ز قصّه لـبریز  است

از تـو هـر قصّه‌ای دل انگیز است

 

گیسوانت نسیـم صبـــــــح بهــــار

چشم‌هایت، غــــروب پـائیز است

 

در صــــدایت هــــوای تــــابستان

خوش تر از کنـدوان تبریـز است

 

قلــبت امـــــــا، شبـــی زمستانــی

در نـــگاهِ زنــــان قـــرقـــیز است

 

فصل پنجم کـــه نیست ، چشمانت

نغمـه‎ای درغروب  پــــائیز است

مسعود رضایی بیاره

 

خبر! خبر!

شاخـــه‌ی رَز نهاده بر، شانـــه‌ی جـویبار سر

آب روان و آسمان، صــاف و نسیم رهــــگذر

 

مهر مه است و می دمد، مه به میانه ماه من

جـــام پیــاپیم بـــــده، تــــا بکشد سپیده  سر

 

چشم ستاره میزند چشمک و چشمه چامه ور

پرتــو مــه کشیده بــر، دامنه رشته‌هــای زر

 

مـن ننهم شبی چنین، چشم به روی هـــم اگر

پلک بـه روی هــم نهد، چشم ستاره تـا سحر

 

مــاه بسی در آسمان، بــر سر و دامــن دنــا

بــاز گذر کند ولی، بی من و تو، خبر! خبر!

مسعود رضایی بیاره

سفر

خنده‌ات را لحظه‌ای درمــان دردم می کنی ؟

از بهارت یک سفر تـا برگ زردم می کنی؟

 

من پُـــر از آئینـــه‌ام ،آئیـــنه آیا می شوی؟

گر که بوسیدم ترا، هر کار کردم می کنی ؟

 

برگ برگ افتــاده‌ام در کوچــه‌های انتظار

همرهی بـا برگ‌های کوچه گردم می کنی؟

 

گــرم صحبت با حریفانی ، تغافــل می کنی

سنگ دل، آیـا حــذر از آه سردم می کنی؟

 

مـــی کشانی لابـــلای مـــوج چشمانت مرا

اوج می گیرم چرا از موج طردم می کنی ؟

مسعود رضایی بیاره

صاعقه

چشمِ شهلایِ  تو  رخدادِ پُر از حادثه بود

آه از این صاعقه،  فریادِ پُر از حادثه بود

 

بیستون دانــــد و  بیداد دو چشم  شیرین

تیشه سرشار ز فـــرهادِ پُر از حــاثه بود

 

آن نهـــالی که خــدا کِشت به دامـــان دنا

قـامت سرو پری زادِ پُــر از حــادثه بـود

 

لالــــه‌ای کــز نفسِ مـــوسم اُردی بـدمید

شعله‌ای در دل خُـردادِ پُــر از حـادثه بود

 

هر چـه با خون جگر در چمن آورد بهار

عــاقبت در قـدمِ بـــادِ پُر از  حـادثـه بود

 مسعود رضایی بیاره

رقص برگ و باد

گاه‌ گاهــی  لحظه‌هــا در بهر چشمش رفته‌ام

ای دریـغ از دل دگـر از بحر چشمش رفته‌ام

 

از مـنِ گــم گشته در  امواجش آثـــاری نبود

دل دگر دل دل نـکُن! تــا قعر چشمش رفته‌ام

 

مَردُم چشمش نــدارد بــا من اُلفت ، لاجـــرم

بـا همه دیوانــگی، از شهر چشمش رفتـه‎ا‌م

 

قطره‌ی اشکم، ز مژگانش  به خاک افتاده‌ام

بی نشانم، بـی نشان از نهر چشمش رفته‌‎ام

 

کوچه تنها، بــاد پائیزی و رقص برگ و باد

با غروب زرد رنگ از شهر چشمش رفته‌ام

مسعود رضایی بیاره

باد خزان

آنـکه گلبرگ تو و چشم تو پرداخته است

آه ، دانست که کار و من دل ساخته است

 

نــوشخندی که سحر بــر لب آلاله شُکفت

شعله‌ در بــال و پـر فــاخته انداخته است

 

یک دم اندیشه‌ی این بال و پر بسته نکرد

آنـکه این قامت شمشاد  برافـراخته است

 

من پُر از حسرت پــائیزم و تو جـان بهار

بین ما فاصله‌ها فصل غم انـــداخته است

 

خیز و پیش آی بــهارا کــه به دامان دنا

لشکر بــاد خزان بر سر مـا تـاخته است

مسعود رضایی بیاره

برگ برگ

یـــــــادگارانِ خـــــــزانم بــرگ بــرگ

همره بــــــــاد وزانــم بـــرگ بـــــرگ

 

برگ برگ از شاخـه می اُفتم به خاک

مـــی بَـــرد آب روانـم بــــرگ بــــرگ

 

بشنوید ای عــــابرِان کـــوچــه گـَــرد

زیـــر پــا آهنــگ جــانم بــرگ بــرگ

 

کس نــــزد جـز پنــجه‌ی بــاد خـــزان

شانــه‌ای در گیسوانـم بــرگ بــــرگ

 

کــوچــه کوچه مــی روم همراه بـــاد

عـــابــری بـــی آشیانــم بـــرگ بـرگ

 

مــی رسد بـــاد خــــزان و مــــی زند

آتشی در استـخوانـــم بـــرگ بــــرگ

مسعود رضایی بیاره

شاخه نرگس

رفتم از یادش و یادش به دل افتاد و شُکفت

غنچه زد بــاز گـُل خــاطره در یـاد و شکُفت

 

دیــدی آن شاخـه‌ی نرگس که به دستم دادی

لای گلــدان غــزل، خـاطره گل داد و شکُفت

 

بیستون دانــد و آن تیشه‌ی افتــاده به خاک

لاله‌هایــی کــه دمید از دل فــرهاد و شکُفت

 

شرحــی از داغ دل حسرت پـــــائیزان است

گـُل سرخی که دمید از دل خُـرداد و شُکفت

 

آمــدی بر سر ایـــوان و ز مـــویت شمه‌ای

غنـچه بشنید  ز بــوی نفسِ بــــاد و شُکفت

مسعود رضایی بیاره

ما گــر چـه ز می یک ذره پــرهیز نـداریم

در کاسه به جــز خــون جــگر نیز نـداریم

 

گویند بهــار است وُ گل وُ سبزه ، ولی مـا

یک فصل بـه جــز گــردش پــائیز نــداریم

 

گفتی که بخوان پرده‌ی شادی،چه بخوانم؟

هــر پـــرده به جـز لحن غـم انگیز نداریم

 

تــــــاریخ مـــرا گـــر بنویسند دگـــر بـــار

جز خـــاطره‌ای خوب ز چنگیز نـــداریــم

 

ای مرغ سحر خیز برو ما که در این باغ

بر شاخه به جـــز مرغ شب آویز نـداریم

مسعود رضایی بیاره

ترسم این شام سیه فـــام به فــــردا نرسد

شعله‌ی خنـــــده‌ی خورشید به یلـدا نرسد

 

رفت پـــائیز وُ به رویـــای نگاهت نرسید

دست پــــائـیز بـه آن جنـگل رویـــا نرسد

 

کاروان در ره و مــن منتــظرم ، آه اگــــر

محمل خوشه‎ی خـورشید به صحرا نرسد

 

قاصدک، راه به این کوچه کجا گــم کردی

خبــر از آمـــدن لالــه به این جـــا نـرسد

 

کــج نهادنــد ز پــی خشت وُ نمی دانستند

سرِ دیـــوار کـــج افتــاده بــه بـــالا نرسد

مسعود رضایی بیاره

چنگی نـزنـد در دل مـا تــار وُ تــرانـه

بر بسته مــرا راه گلـو چنـگِ زمــانـه

 

پایــانِ مـرا هــر سه نوشتند سرانجام

چشمان تـو وُ شعر مـن وُ شور شبانه

 

دیگر نَبَرد ساغــــر می راه بـه حــالم

دیگر َنَزنَـد شاخـه‌ی خشکیده جــوانه

 

گُــم کـرد کجا، دسته‌ی مرغان مهاجــر

راهــی کــه از آن آمــده بودند به لانـه

 

پرواز قشنگ است در این ناحیه،امــا

کینی به کمین است و کمانی به نشانه

مسعود رضایی بیاره

می رسد روزی ز راهی رخش رهواری که نیست

بشکند زنجیر شب را ، صبـح بیــداری کــه نیست

 

ره اگـــر دشوار و شب تــاریک ، آخـــر می رسد

از رهــی باریک و نـاهموار ، سرداری که نیست

 

پنجـــــه‌ی خـــورشیدِ اُمیـــــــــد وُ فـــــروغ آروز

سر برآرد در سحر از پشت کُهساری کـــه نیست

 

شب هــراسان می رود از کــوچه‌های تار و تنگ

مهر پرتو می زنــد بر دشت همواری کــه نیست

 

بنگریـــد ای ساکنانِ بـــــــاغِ زردِ بـــرگ ریــز !

جـــلوه‌ای رخشنده از پشت سپیداری کــه نیست

مسعود رضایی بیاره

آن درختِ بــــی نشانـــم در هــجومِ بـــــادها

دیــــده‌ام از دست بُـــرد بــــــادهـا،  بیـدادها

 

سروهـــایم بی سرند وُ لالــــه‌هـایـم واژگون

عشق مــــی داند چـــه آمــد بر سرِ فرهادها

 

باغ سیلی خورده‌ای هستم که در آغوش من

واژگون افتــــاده هر سو قـــامت شمشادهـا

 

ما خــــزانی زادگان را نیست پـــروای بهار

برگریـزان است مـــا را مهر تـــا مــردادها

 

ای دریـــغ از بـاغ بـی برگی که هنگام بهار

می رونـد این سروهای بی نشان از یادهـا

مسعود رضایی بیاره

بـــــاز کـــن پنــــــجره را ! بــــاز منم

جـــلوه کــن! پـــرده بـــرانـــداز ، منم

 

تشنه تر از نگه کوچه و پائیز غـــزل

به تماشای تو از پنـــجره‌ای بــاز منم

 

با تــو زیباست پریدن به تماشاگه راز

تــو پــــری ! بــــالی وُ پــــرواز منــم

 

نغمه و شور دل انگیز در آواز تــوئی

سوزِ پیچیــــــــــده در ایـــن ساز منــم

 

تو به آخر برسیدی وگذشتی و گذشت

مانده در نقطه‌ای از لحظهِ‌ی آغاز منم

مسعود رضایی بیاره

ایا ا ا

 

صبحگاه است، نشاید کــه سلامی نکنیم

نفسی عـــطر تبُــرک بـــه کلامــی نکنیم

 

نـــذر اصحاب در میکده از خون رزان

بـــوسه ای چنـــد نثارِ لبِ جــامی نکیم

 

بین این مردم و این شهر نفسگیر،شبی

بی تـو ای  ساغر سرشار دوامی نکنیم

 

نیست آئین عیاری که در این عهد ملال

اِرز مـی مــی رود وُ عزم قیـــامی نکیم

 

مــه دهد بوسه به درگاه تو از بام فلک

ما چــرا عزم ره و جـاه و مقامی نکنیم

مسعود رضایی بیاره

صبحگاه است، نشاید کــه سلامی نکنیم

نفسی عـــطر تبُــرک بـــه کلامــی نکنیم

 

نـــذر اصحاب در میکده از خون رزان

بـــوسه ای چنـــد نثارِ لبِ جــامی نکیم

 

بین این مردم و این شهر نفسگیر،شبی

بی تـو ای  ساغر سرشار دوامی نکنیم

 

نیست آئین عیاری که در این عهد ملال

اِرز مـی مــی رود وُ عزم قیـــامی نکیم

 

مــه دهد بوسه به درگاه تو از بام فلک

ما چــرا عزم ره و جـاه و مقامی نکنیم

مسعود رضایی بیاره

صبحگاه است، نشاید کــه سلامی نکنیم

نفسی عـــطر تبُــرک بـــه کلامــی نکنیم

 

نـــذر اصحاب در میکده از خون رزان

بـــوسه ای چنـــد نثارِ لبِ جــامی نکیم

 

بین این مردم و این شهر نفسگیر،شبی

بی تـو ای  ساغر سرشار دوامی نکنیم

 

نیست آئین عیاری که در این عهد ملال

اِرز مـی مــی رود وُ عزم قیـــامی نکیم

 

مــه دهد بوسه به درگاه تو از بام فلک

ما چــرا عزم ره و جـاه و مقامی نکنیم

مسعود رضایی بیاره

کـــو پنجره‌ای بــــاز کــه بـــالی بگشائیم

بــر شاخـــــه نشینیم و سرودی بسرائیـم

 

مهری نـــه که دل در گـرو دوست ببندیم

ماهــی نــه که چشمی به تماشا بگشائیم

 

شوری نه که گاهی بزنم شانه به مـویی

رویی نـــه کـــه از آینــه گــردی بزدائیم

 

مــــا زاده‌ی قــــرن تبـــه نـفرت و آهـیم

از درد نپـــرسیم و دوائــــی ننمـــائــیم

 

بیگانـــه زِ خویشیم وُ زِ بیگانـه پریشیم

ما تــــافته‌ای بافتـــــه از نقشه جـــدائیم

مسعود رضایی بیاره

نــازم به سهی که لالـــــه پـوشد

بــــا عشوه کرشمه مـی فـروشد

 

دریابـــد از او خـــــواص مستی

مـــی گر ز نــــــگاه  وی بنوشد

 

بـــا مــــــوجِ ردیــفِ گیسوانش

نی نـالـــد وُ چنگ مــی خروشد

 

قانون وُ سه تار وُ شور شیرین

بـــا شیوه‌ی چشم او چـه کوشد

 

گلبرگ رخش  چــــو لالـــه بیند

حـــق دارد اگـــر ز دل بجــوشد

مسعود رضایی بیاره

من از سرمـــــــای آن چشمانِ بــــی احساس می لـرزم

بــــرو! مـــــن از تماس شیشه بـــا الماس مــــی لـرزم

 

تــــو سرشــار از دمِ سرمـــــــایِ ســوزانِ زمستانــــی

و من صــــحرا نشینی ساده در کـــرباس مـــی لــــرزم

 

سیه مستی مکن امشب، برو ! مـــا را به خود بُـــگذار

شراب کهنــــــه‌ام ، بـــــا لـــرزش گیلاس مـــی لـــرزم

 

نسیم از سبزه‌یِ نــــو در بهـــــاری تـــازه می گــــوید

و من از ساقـــــه‌های تُــرد وُ رقص داس مــی لـــرزم

 

خزانی خواند آوا باد وحشی پشت این پرچین،پاورچین

مـــن از دستی کــــه بفشارد گلویِ یـــاس مــی لــرزم

مسعود رضایی بیاره

 

 

 

بیا دست از فــراموشی ز مــا بــردار دیوانه

به خــوابم آی و پا بر چشم ما بُگذار دیوانه

 

به هشیاری روا کامی در این دنیا نمی گردد

قـــدم بــگذار در دنیــــای نــاهُشیار دیــوانه

 

نشاطی از دلی در پُشت درهــا بر نمی خیزد

بیا خود را به دست کوچـــه‌ها بسپار دیوانه

 

بهاران رفت وُ یاد از ما نکردی تا خـزان آمد

در این برف زمستانی ز ما یــاد آر دیــوانه

 

نکاه آسمان ابری و رقص برف، می چسپد

کنار شعله چای وُ لـــذت دیــــدار دیــوانــه

مسعود رضایی بیاره

 

بیا تـــا سهم خـــــود از عمر برداریـــم  دیـــوانـه

در این ماتــــم سرا چنــگی به چنگ آریــم دیوانه

 

غــــــزالِ تیزپــایِ  فرصت آیــد می رود، تـــا کی

نشستـــه دست روی دست بـــگــذاریم دیــــوانــه

 

ببین می در میــان شیشه چون خورشید می خندد

بیــــا دل را بـــه ایـــن لبــــخند بسپاریم دیـــوانـه

 

اگر غـــم آیـــد و خــواهد بساط مـــا به هــم ریزد

به دستش می دهیم  می وُ به رقص آریم دیــوانه

 

هر آنچ ای شیخ می خواهی تو در باغ ارم، اینجا

فــراوان  مــا لب چشمه از آن داریــم ، دیـــوانه

مسعود رضایی بیاره

بیا دست از گلــویِ شعر مـــا بـــردار،  دیــوانه

بــرو! دیگر در این ویــرانه پا نــگذار، دیـوانه

 

هر آنجا خــانه کـردی، کرده‌ای ویـرانه آنجا را

چــه می خواهی از این رفتار ناهنجار، دیـوانه

 

تماشا کُـن دل ای دیـوانه، آتش را تماشا کُــن!

هزاران بــــار گفـتم دل بـــه کس نسپار دیـوانه

 

کنار شعله گر بی بال و پر، پروانــه می رقصد

ببین آن رقص بی بـــال وُ زِ ما یــاد آر دیوانه

 

قفس وا کردی وُ گفتی: بـــرو! امــا نـــدانستم

کــه دور ایـن قفس داری، گــرو دیـوار دیوانه

 

ز دنیـــــای ت پیشه‌هـــا بیزارم امـــا ، آه

ی مـی شود آخـــر همین اشعار دیــوانه

مسعود رضایی بیاره

 

دیدم به نگاهش ، به نگاهی  که وفـــا نیست

آه از دل او آه ، نــدانـــــد کـــه وفــــا چیست

 

در چهــره‌ی مــن کــــرد نـــــگاهی و نپرسید

این جنـــــگل آتش زده از صاعقـــه‎ی کیست

 

این شهر چـه شهریست خدایا که ز هر چشم

سیلاب سرشک آیـــد و بر دامنــه جــاریست

 

تــا نقش نـــگاهش بــه دل افتاد ، قلــــم گفت

طرحی چه لطیف است ولـــی قسمت مانیست

 

ساقیست اگــــر چشم تــو ای دوست، بنوشم

تا جـــرعه‌ی آخر که در این میکــده باقیست

مسعود رضایی بیاره

آه از آن بـاغ پُر از لالـه، چــه زیباست بهشت!

چــه کــنم وصف تماشا کـــه دلاراست بهشت

 

گفته بودی که بهشت این همه گویند، کجاست؟

چشم  بُگــــذار در  آیینــــه، هــویداست بهشت

 

نــفسی  بُـــــگــذر و بُــــگــــــــذار نسیمِ نفست

بدمــــد تــا سر این کــوچه کــه پیداست بهشت

 

بــه نـــــگاه گـُل اشکت و بـــه  آلالــــه، دنـــــا

به تماشای تـو سوگند، همین جــــاست بهشت

 

نوبهـــاری کـــه به تن لالــه و گل می پــوشی

محــو بــالای تــو و غــــرق تماشاست بهشت

مسعود رضایی بیاره

بُـــــگذار از این شهر پُــر از  غم بِگریزم

از چهـــــره‌ی این مــردم در هـم بُــگریزم

 

وحشی تـــر از آنم کـه بــه محبس بنشینم

بــرخیـــزم و از عــــــــالمِ آدم بُـــــگریزم

 

بُــــــــگذار نفس در نفسِ بـــــادِ سحرگـاه

پَــــر گیــــرم و تــــا معبـــد شبنم بگریزم

 

کس با خبراز حـال کسی نیست، فـرو هـِل

تا غنچــــه بـــه یک جمع فــراهم بگریزم

 

کو گوشه‌ای ای خالق هستی که به عمری

ره گیــــــرم وُ از رنــــــج معمم بُـــگریزم

مسعود رضایی بیاره

آخـر این دیـوانه تر از من ، هلاکم می کند

از بساط  زنــــدگانی پــاک، پـاکــم مـی کند

 

آه، می دانــم که این سیلاب وحشی عاقبت

یـــا ز خــاکم بر کند یا زیر خــاکم می کنـد

 

گاه جـــادو می کنــد چشمان سحر آمیز او

بـــاده‌ای در کار دل از خــون تاکم می کند

 

گاه چون آهـــو نهد سر بر ستیغ کوهسار

رقص بـــا کهسار وحشی بیمناکم می کنـد

 

تا بسوزاند مــرا شیریـنِ شهرآشوب مــن

می نــهد پیــغامی وُ از پـی بــلاکم می کند

مسعود رضایی بیاره

آیینــه تــر از آینــــه بـــودیـــم ،  شکستیم

بی تـــاب تــر از بـــاد سحرگــاه ، نشستیم

 

آهسته بــزن بر دلـــــم انگشت، کـه بـودیم

چـون تـار پُـر از نغمه‌ی سرشار، گسستیم

 

در آینــــه هـــم  بِنــگرم وُ نیـــک نـــدانــم

هــر آینـــــه مشغول تمـــاشایِ کــه هستیم

 

آن جـــام گـــرانیم کــه از دست یکی مست

افتـــاده و بـا هــر تـکه‌ای رفتـــه ز دستیم

 

آه از تــو، چــه آسان به کف بــاد نهـــادی

عهدی که به سختی سر گیسوی تو بستیم

مسعود رضایی بیاره

آتشی در خـــاک ما از خاک چین افتاده است

اهرمن از شرق در این سرزمین افتاده است

 

نوبهـاران می رسد، بر شاخسارانــم  ولـــی

آفتی چــرکین وُ داغـــی آتشین افتــاده است

 

طرح لبخندی نمی بینم بـه لب‌ها‎، ای دریــغ

گیسوان آشفته وُ بر چهره چین افتاده است

 

کوچه خالی، دست خالی، خانه خالی،آسمان

رنگ غم ، آهنگ ماتم بر زمین افتاده است

 

سوز سرمــای زمستان است وُ یخبندان دی

آنچــه در جــان بهار و فرودین افتاده است

مسعود رضایی بیاره

نوبهـــــار آمــــد، ولــــی اینجا خــزانی دیگر است

لای ایـــــن تقویم پـــــائیزی زمــــــانی دیگر است

 

برگ برگ از شاخـــــه می ریزند گل‌ها روی خاک

باغبـــــانی دیـــــگر وُ بـی باغبـــانی دیـــگر است

 

جنــــــگلم پژمــــرده وُ آلالــــــه‌هــــایم زرد رنـگ

زنــــــدگانی  دیــــگر وُ افسرده جــانی دیگر است

 

بانـــــگ شادی بـــر نمی آیــــد ز مرغـــــانِ چمن

نوحه خوانی دیگر است وُ نغمه خوانی دیگراست

 

نوبهار از بـــــــاغ مــا بُــــگذر برو جــــای دگـــر

بـــــاغ بی برگیم و بــی برگی خزانی دیگر است

مسعود رضایی بیاره

آتشی در خـــاک ما از خاک چین افتاده است

اهرمن از شرق در این سرزمین افتاده است

 

نوبهـاران می رسد، بر شاخسارانــم  ولـــی

آفتی چــرکین وُ داغـــی آتشین افتــاده است

 

طرح لبخندی نمی بینم بـه لب‌ها‎، ای دریــغ

گیسوان آشفته وُ بر چهره چین افتاده است

 

کوچه خالی، دست خالی، خانه خالی،آسمان

رنگ غم ، آهنگ ماتم بر زمین افتاده است

 

سوز سرمــای زمستان است وُ یخبندان دی

آنچــه در جــان بهار و فرودین افتاده است

 

باغبـــان در خواب و آمــد لشکر باد خزان

لای بــاغ لالـــه دست لاله چین افتاده است

 

مسعود رضایی بیاره

چه زیبا می شود صبحی که گیسویت رها باشد

بـــه گیسویت پریشانی  ، پیشانتر ز مـــا باشد

 

بــه لبخنـــــد دل آویزت ، لبــــان غُنچــه آمیزد

گـُل افشان بــر سر پایت رهـــا دست صبا باشد

 

ندارد جـــلوه گل‌های تبت تـا دوش هنــدوکش

هر آنجا جــــلوه‌ی گل‌هـای تاراز و دنـــا باشد

 

هر آن خنیاگری خواهد نگاهت را به ساز آرد

بسوزد ساز و آوازش ، نـوایش بی نـوا باشد

 

بسوزان و ببر مــــا را به دامـان دنــا ، آنــجا

کــه خاکش بـــاد پائیزی به خــاکم آشنا بــاشد

مسعود رضایی بیاره

صبحگاهی هـم نــــدا خــواهد رسید

کاروان اینــــک به ما خواهد رسید

 

بــــاز مــی گـــردد پـــرستو از سفر

چتــر گل از ره فـــرا خــواهد رسید

 

غنچـــــه‌ی لب بسته لب وا می کند

بــوی لبخنــــد خــدا خــواهـد رسید

 

عــــاشقی ، آن فصل سبز انتــــظار

نوبتی باشد، به مـــا خـواهـد رسید

 

نـــــــور امیــــــداز کــــرانِ آسمان

کوچه کوچه بی صدا خواهد رسید

مسعود رضایی بیاره

بهاران آمــــد وُ باران ، غبـــار از دل نمی شویی

سُراغ از مـــا نمی گیری، نشان از مـا نمی جویی

 

لبان لالــــــه  می خنــدد، دهـــــان غنچه می بوید

چرا چون گل نمی خندی، چرا چون گل نمی بویی

 

بـــه گلشن آ کــه از چشمت گـُل و بلبــــل بیاموزد

یکی معنـــای خوش بویی یکی طرز غــزل گویی

 

خــوشا بـــادی کــه برخیزد زِ کُهسار وُ در آمیزد

شمیم بــــاد وحشی بــا، نسیمِ عــــــطر گیسویی

 

دنــــــا، بــالا بـــلا حـــالا، سراپـــا لالــه و سنبل

به تـــن داری دلارا تر، به هــر منظر ز مینویی

مسعود رضایی بیاره

بیـــا دست از سر دنیــــای مـــا بـــــردار دیــوانه

تبــــه شد عمر مــا ، ما را به خـود بگذار دیوانه

 

به تصویر خــــدا با اهــرمن بـــودی وُ پــروردی

در ایــن وحشت سرا ایــن قرن آدم خـوار دیوانه

 

چنان پُر شد زمین از نفرت و نفرین که بگریزد

طبیب از دیــــدن بیمار وُ یـــار از یـــار دیـــوانه

 

سترون مــی رسد ابــــر بهـاران وُ فـــرو ریــزد

غبــــــار از آسمان بـــر غنچـــه‌ی گلنار دیــوانه

 

بهــــار افسرده، گل پــــژمرده وُ بلبل فـرو بـرده

به زیــر بــال و پــر سر در کنار خــــار دیــوانه

 

به پایان می رسد این دور وُ در آخر فـرو مانی

نه تنها دور مـــا می چـــرخد این پـرگار دیوانه

مسعود رضایی بیاره

چه زیبا می شود صبحی که گیسویت رها باشد

بـــه گیسویت پریشانی  ، پریشانتر ز مــا باشد

 

بــه لبخنـــــد دل آویزت ، لبــــان غُنچــه آمیزد

گـُل افشان بــر سر پایت رهـــا دست صبا باشد

 

ندارد جـــلوه گل‌های تبت تـا دوش هنــدوکش

هر آنجا جــــلوه‌ی گل‌هـای تاراز و دنـــا باشد

 

هر آن خنیاگری خواهد نگاهت را به ساز آرد

بسوزد ساز و آوازش ، نـوایش بی نـوا باشد

 

بسوزان و ببر مــــا را به دامـان دنــا ، آنــجا

کــه خاکش بـــاد پائیزی به خــاکم آشنا بــاشد

مسعود رضایی بیاره

در آن واپسین لحظـــــــه‌ی فرودین

ز مــــــژگان وی قـــــطره‌ای آتشین

 

بیفتــــــــاد وُ از اشــــک چشمان او

برآمــــد نــگاری پُـر از رنـگ وُ بو

 

سر آمــــد بــر او قصه‌ی سرنوشت

پـدیـــد آمــــد از اشکش اردیبهشت

 

پریــــزادی از تیـــره‌ی هـــور وُ مَه

نگاهش غزل خوان و چشمش سیه

 

به هر جـــــا پریچهره پـــا می نهاد

گل وُ سبزه وُ لالــــه جـــا می نـهاد

 

فــــروهشت  گیـسو،  نسیــــم سحر

به رقص آمـــــد از یال کـوه و کمر

 

ز هر شاخـــه‌ای غنچه لب باز کرد

چـــکاوک غـــزل گفتن آغـــاز کرد

مسعود رضایی بیاره

بهــــار آیـــد وُ لالــــه می پـرورد

به صحرا گــُل وُ سبزه می گسترد

 

خــــزان مـــی رسد از پـیِ نوبهار

بر آرد دمــار از گــُل وُ لالـــه زار

 

هـــر آن غنـچه خندید صبح سپید

غـروب آمــد وُ رنگ شب را ندید

 

به سعدی هــر آیینه صدهـا درود

که نیکو شنید وُ چه نیرود :

 

دو بیتم جگر کـرد روزی کباب

که مـی گفت گوینده‌ای با رباب :

 

بسی تیر وُ دیمـــاه وُ اردیبهشت

بیاید که ما خـاک باشیم و خشت

 

دریغا که مـا بی ما بسی روزگار

بر آرد گــــل وُ بشکفد نوبهار»

مسعود رضایی بیاره

سال وُ مَــه رفتند وُ مــن در انتظارم روز وُ شب

بی قرارم، روز و شب را می شمارم روز وُ شب

 

گفته بـــودی بــاز مـی آیم ، پس از عمری هنوز

می رود بـــا اشک حسرت روزگارم روز وُ شب

 

سازگاری کـــــردم وُ در وی نــــگیرد سوز مـــن

مانــــده‌ام بـــا ایـــن دل نــاسازگارم روز وُ شب

 

بـــــادِ بی سامان بَــرَد حسرت بـــه سرگردانی‌ام

تــــا خیــالت سر نهـــاده در کنـــارم روز وُ شب   

 

دل نــــوازی مــــی کند شور خیـــالت در غـــزل

می سپارم دل بــه ساز وُ سوز تارم روز وُ شب

 

مهربـــــانی کـــردم وُ نـامهربانی کـــــرد وُ رفت

با خیالش روز و شب ره می سپارم روز وُ شب

مسعود رضایی بیاره

 

 

سر از خـــوابِ سحر بردار چــندی

قـــــدم نِـــه در بــرِ کُهسار چنــدی

 

رهـــــــا از عـــــالم وُ آدم، دلت را

بــــه آفــــاقی دگـــر بسپار چـــندی

 

تماشا کــــــن شکفتن را سحرگــه

کنـــــار غنچـــه‌ای سرشار چنــدی

 

به آب چشمه‌ای روشن فرو شوی

زِ جــــام چشم خــود زنـگار چندی

 

سلامی کن به کبک وُ کاج وحشی

قــدم از خــود برون بُــگذار چندی

 

رها شو آنچنان از خــود کـه گویی

زِ دنیـــــا رفتــــه‌ای انــگار چـندی

مسعود رضایی بیاره

شانــــه زد بــــاد بـهاری بـر سر اردیبهشت

در چمــن پیچیــده بـــوی پیـــکر اردیبهشت

 

نغمه خـــوان آمـــد چکاوک، تا نسیم نوبهار

در سحرگاهــــان  ورق زد دفتــر اردیبهشت

 

دامنش پُر لالــــه، عطر گیسوانش شعله ور

می رود جنـــگل بـه جنگل  دختر اردیبهشت

 

چتـــر زنبــــق شد پـدیــدار وُ کــــلاه نسترن

سر بــرآورد از صـــحاری لشکر اردیبهشت

 

سر بر آور از گریبان، لحظه‌ها چون آب جو

می رود، سر نه بـه صحرا در بر اردیبهشت

مسعود رضایی بیاره

مرغ خوشخوانِ چمن، ما هم بهاری داشتیم

موسم سوری و سوسن، روزگــاری داشتیم

 

سایــه گستر بود بــاغ وُ روحپرور روی گل

شور گــُل در سر، دلِ بـــی اختیاری داشتیم

 

بــی خبر از تنـــدبـــادِ روزگاران وُ خــــزان

لابـــــلای گلــبُن وُ گُـــُل  شاخساری داشتیم

 

بخت یــار وُ گل به بــار وُ هم عنانم روزگار

تار خــوش گفتار  وُ یـار  کامکاری داشتیم

 

ژاله می باریدم از مُــژگان به گلبرگ غــزل

در نــــگارستان دنیــا تـــا نـــگاری داشتیم

 

محو گلبانـگ چکاوک در بهاران بـــوده‌ایم

تـــا دلِ درد آشنـا وُ بــــی قــــراری داشتیم

مسعود رضایی بیاره

 

 

بیــــــا امشب کنــــــــار شعله در کُهسار بنشینیم

غـــــــزل گوئیم وُ تـــا بـــام فلــــق بیدار بنشینیم

 

بلنـــــــدای دنـــــــا، دل بیقرار و یــاریاری خوش

نشایــــد کبک کــوهی مست وُ ما هُشیار بنشینیم

 

برآید کم کمک مهتاب وُ مــا در جوش نوشانوش

به زیـــر پرتو مَــــه بـــــا نـــــوای تـــار بنشینیم

 

به نــــاگه بانگ برخیزد که هی هنگام کوچ آمــد

بیـــا فـــــارغ شبی تا وعـــــده‌ی دیـــدار بنشینیم

 

ز شیـــخ شهر بُگریزیم وُ بــــا وی در نیامیزیـم

چو غنچه سر به هم آریم وُ دور از خار بنشینیم

مسعود رضایی بیاره

خـــوشش بــــــاد آن نسیمِ نـــوبهاری

نـــــــــوای رود وُ کبـــــکِ کوهساری

کنـــــــار لالــــــــه وُ گیسوی خــــاری

رهــــــا بــــا کبــک وحشی رهسپاری

 

سرودِ کبــــــــک کــــوهــی را شنُفتن

هــــــم آوا بـــا نــوایش چــــامه گفتن

بــــه رویِ مخمـــلی از سبزه خـــُفتن

سپردن دل بــــه آهنـــــگِ شـــکفتــن

 

نسیم رهـــــگذر مست وُ هـــوا مست

نـوا مست وُ صدا مست وُ صبا مست

سحر عنبـــر نسیم وُ لالـــــه‌ها مست

همه سرمست وُ ما مست وُ دنا مست

مسعود رضایی بیاره

دردیست  مــرا بـه سینه از دوست

امّــا چــــــه کنم که دارمش دوست

 

پیش کــــهِ بـَـــــرَم شکایت از وی

جان وُ دل و دیده هر سه با اوست

 

از وی گلــــــه پیش هر سه گـویی

چـون بـــاد روان وُ آب در جوست

 

من کــــوچــــه‌ی برگ ریـــز پائیز

او خاطره‌های خوب وُ خوشبوست

 

دنیـــــای غـــــزل نمـــون چشمش

رویــــای هـــــزاره‌هـــای آهـوست

مسعود رضایی بیاره

نه‌ام  از دل ، نــه از دلــبر خبر نـه

نــه از  آتش نــه خــاکستر اثـر نـه

 

نــه وی را مهر ما در دل، نه مارا

صبوری کـــردن و دوری دگــر نـه

 

نه او را سوی مـــــا گاهـی نگاهی

بریــــده دل ز مــا شاید، مگر نه !

 

نــه مـــا را سوز دل یک دم نشیند

خبر وی را هم از سوز جــــگر نه

 

نه تا وی می رسد دادم، نه از وی

اشاراتــــی ، پیامــــی مختصر نــه

 

گر ایــــن آتش چنین دامــن کشاند

نه می مـــاند ز مـا بال و نه پَر نه

 

نگوئیـــدم  سفر کـن تــــا نسوزی

به آتش می کشم خود را، سفر نه

مسعود رضایی بیاره