گلبن بهار

گُلبُن

شاخسارت هــــر بهاری پُــــر گل و پُر بار باد

خانــــه‌ی اقبالت از بـرگ طَــرَب سرشار بــاد

بخت مــــا در خــواب می بیند اگر دیـــدار تـو

بخت بیدارت نـــــــــگارا ، تا ابـــد بیـــدار باد

گفته بودم بـــــاز می‌آیــی ، نمی آیی ، ولـــی

هر جـــــا هستی ز  هر دستی خدایت یار بــاد

گُــل بــرویــد پیش پایت دختــــــر اردیبهشت

هر کجــا پــــا می گذاری لالــــه و گار بـاد

برگ و بارت سبز باد و شاخسارت بی خزان

هر بهاری گُلبُنَت را فــــــرصت دیــــدار بـاد

مسعود رضایی بیاره